4 juli 2017
Schijnvertoon van Loes den Hollander
Bij Loes den Hollander kan het twee kanten opgaan: het leest lekker, of het leest niet lekker. Ik blijf het fijne tussendoor-thrillers vinden, niks meer en niks minder.
In ‘Schijnvertoon’ draait het om drie personages. Bert, de kapper, die nogal onzeker is en vooral gek wordt van zijn ex Tanja. We hebben ook Annebeth, zij kampt met overgewicht en de nasleep van een dramatische gebeurtenis. Dan nog Sharon… hopeloos verliefd op chirurg Vigo en een beetje in de war (nou ja, heel erg in de war) Annebeth en Sharon zijn collega’s en werken in de verpleging.
Met wie krijgen we te maken in dit boek?
Je krijgt eerst ruim de tijd om de personages te leren kennen. Zo leren we dat Bert en zijn ex elkaar niet liggen, maar dat hij ook flink kan botsen met zijn vader. Daarnaast is Bert een beetje verliefd en runt hij tijdelijk een Bed & Breakfast.
Sharon is verliefd en zwanger. Tussen de regels wordt al duidelijk gehint dat Sharon soms de kijk op de werkelijkheid wat kwijt is. Ze is onzeker, jaloers en op de een of andere manier ook erg geraffineerd vond ik. Waarom ik dat vind kan ik niet goed uitleggen, dat begrijp je pas als het boek uit is.
Als laatste Annebeth. Zij is vastberaden: ze gaat afvallen en dat gaat ze alleen doen. Annebeth voelt zich ook eenzaam, voelt verdriet om een gebeurtenis. Ze werkt net als Sharon op de afdeling Chirurgie als verpleegkundige. Bovenstaande personages krijgen flink met elkaar te maken en hun levens raken met elkaar verwikkeld, maar helemaal eerlijk naar elkaar toe zijn ze niet altijd… vandaar ook de titel: ‘Schijnvertoon’.
Kort en krachtig
De hoofdstukken zijn kort en krachtig en eindigen vaak met een cliffhanger. Elk hoofdstuk wisselt ook het perspectief. Dat kort en krachtige leest lekker door en is kenbaar voor de stijl van Loes den Hollander. Dat leest fijn, is vooral prettig na een leesdip: je begint en je kan niet makkelijk stoppen, want de hoofdstukken zijn zo kort, dat nóg een extra hoofdstuk voor het slapengaan ook nog wel kan. Voor je het weet, ben je al halverwege.
De spanning vond ik wel langzaam gaan. Pas na de eerste helft komt het thrillergehalte echt op gang. Tot die tijd is het meer een spannende roman, met wat spanning tussen de regels, maar nog niet heftig genoeg om rillingen van te krijgen. De clou vond ik dit keer verrassend… Gelukkig niet voorspelbaar! Zo af en toe had ik ook een beetje een “ziekenhuis-serie-gevoel” tijdens het lezen haha.
‘Schijnvertoon’ was een fijne doorlees-thriller, maar ook wel erg doorsnee. Niks mis mee op zijn tijd, ze lezen gewoon lekker door! Het meest interessante personage vond ik Sharon, gezien haar complexen. Ik had nog nooit van de stoornis ‘pseudologia phantastica’ gehoord, nu na het lezen van ‘Schijnvertoon’ wel!
Wellicht ook interessant voor je: