4 juni 2024

Schuilhuisje van Lena Kurzen

Cavia’s die in de prullenbak terechtkomen? Gedoe over een bonsaiboompje? En dat allemaal tijdens de coronalockdown. ‘Schuilhuisje’ trok mijn aandacht!

In Amsterdam werkt een stel samen aan de keukentafel. Iedereen moet thuiswerken vanwege corona. Hij is ouder, houdt van orde en zijn bonsaiboompje. Hij mist zijn zoon. Zij is jonger, verlangt naar een kind en ze is wat terughoudend. Zij voert het woord en richt zich tot haar partner.

Schurende lockdown

Samen werken ze aan de keukentafel. Hij lijkt alles te beslissen en zij schikt zich in. Er komen cavia’s (Mike en Evander) in huis en op de vensterbank staat een bonsaiboompje van hem en klaver van haar. Er heerst een koele sfeer en in het begin is de schrijfstijl een beetje afstandelijk, maar later wordt het verhaal beklemmender. Er schuurt wat in dit huishouden. Het is de tijd van mondkapjes, van Mark en Hugo bij de persconferenties en de anderhalvemetersamenleving.

Op een dag komen er brieven binnen voor hem. Hij laat niets los over de inhoud, dus gaat zij zelf op onderzoek uit. Ze ontdekt een groot geheim nadat ze hem gevolgd is door Amsterdam. Een geheim dat alles op zijn kop zet. De opbouw van ‘Schuilhuisje’ is langzaam, maar leest wel prettig. Lena Kurzen (die/diens) wisselt af met humor en luchtige situaties, maar het venijn zit duidelijk in de staart.

Er klopt iets niet bij hem

Ik voelde al snel dat het probleem bij hem lag. Hij is overdreven ordelijk, hij overheerst het huishouden en houdt haar overal buiten. Tegelijkertijd is hij graag aan het woord en deelt hij wetenswaardigheden over bijvoorbeeld de afvalcontainers. Daarnaast heeft hij bijna een obsessie voor het doen van de was. Zij wil heel veel tegen hem zeggen, maar zegt het niet. De lezer leest wat ze zou willen zeggen, want ze richt zich met de jij-vorm duidelijk op hem. De spanning loopt dan ook op. Datgene wat hij achterhoudt is best schokkend en net als de hoofdpersoon schrik je daar zelf ook van. Je had het niet van hem verwacht zeg maar.

Lena Kurzen weet mij tot het laatst te boeien. Als je denkt dat het verhaal klaar is, komt die met een bijzondere twist. Ik was het niet eens met de hoofdpersoon, maar het stemde tot nadenken. ‘Schuilhuisje’ begint rustig, maar knalt op het einde.