28 maart 2022

Stenen eten van Koen Caris

‘Stenen eten’ is het debuut van Koen Caris. Hij is bekend als vertaler, docent en copywriter en nu ook als auteur van deze roman!

Tijdens een verzengende hittegolf vinden er in een klein dorpje een serie zelfmoorden plaats onder de jongeren in het dorpje. Voor Ben en zijn moeder is dit heftig, omdat drie jaar eerder zijn zusje Kim ook zelfmoord pleegde. Deze traumatische gebeurtenissen zorgen ervoor dat Ben zijn schuldgevoel onder ogen moet zien. De zelfmoorden in het dorp hebben een mysterieus laagje.

Het is een beklemmend verhaal

De warmte die heerst is bijna voelbaar tussen de regels. Je ruikt het jongenszweet, je hoort het gepuf en je voelt de beklemming. Ben woont met zijn moeder in een klein dorpje, dat in de ban is van een zelfmoordrage. Ben en zijn moeder hebben daarnaast ook nog hun eigen verdriet en rouwproces. Kim pleegde drie jaar eerder zelfmoord en vooral Ben voelt zich daar heel schuldig over. Hij had zijn zusje kunnen tegenhouden, hij had er voor kunnen zorgen dat alles normaal was gebleven.

Dit schuldgevoel en de twijfel brengen hem op een pad van drugs en een foute vriend met wie hij later een levensgevaarlijke stunt doet. Maar hij ontdekt ook zijn eigen identiteit en zijn gevoelens en doet daar ook wat mee. Maar bovenal kampt hij met heftige emoties en herinneringen en ook al woont hij nog thuis, zijn moeder is in gedachten verder weg dan ooit.

Het mysterie in het dorp

Lang blijft het een mysterie in het dorp, daar waar de zelfmoorden vandaan komen. Ze volgen elkaar in rap tempo op en alle zelfmoorden lijken op elkaar. Bijna lijkt het proces van schrik, uitvaart en afscheid routine te worden voor de bewoners deze zomer, maar toch is het duidelijk dat de mensen uit hun doen zijn. Ze hebben geen grip meer op de situatie. Wat speelt er onder de jongeren? Wat triggert hen?

Koen Caris schrijft toegankelijk, maar gebruikt zware thema’s. Hij weet dit echter wel goed te doseren. Soms drukt de melancholie zwaar op het verhaal, maar dan komt er weer wat lucht en lees je over Ben’s avonturen. De zwaarte drukt vooral op de personages, in hoe ze denken en hoe ze met elkaar praten. De hittegolf geeft het verhaal nog wat meer beklemming. Een soort van stroperige atmosfeer in een beklemmend dorpje, waar schrijnende zaken gebeuren. Dit zorgde ervoor dat ik over de laatste veertig pagina’s een hele middag gedaan heb. Ik heb dit boek steeds opnieuw weggelegd om hetgeen wat ik las steeds te laten bezinken.

Het zijn de kleine details

Koen Caris heeft oog voor detail. Zoals het omschrijven van de spoorbaan. De stenen, de rails, het geluid en wat er door je heengaat als je op dat spoor staat. Maar er is ook aandacht voor emoties, voor drugsgebruik en het ontdekken en onderzoeken van seksuele gevoelens. Het is een boek dat misschien voor sommige lezers confronterend kan zijn.

In dit boek komt het onderwerp zelfmoord voorbij. Maakt dit iets bij je los, en wil je daar over praten? Bel dan 113 (centrum ter preventie van zelfdoding ). Of ga in gesprek met iemand in je omgeving. Er is altijd iemand die wil luisteren.