4 februari 2017

Twintig regels liefde van Rowan Coleman

Dit boek heb ik ontelbaar keer in mijn feed voorbij zien komen! Veel lezers waren lyrisch. Voor € 2.99 als Bookazine kon ik het dan ook niet laten liggen. Helaas ben ik er niet zo lyrisch over.

Stella is verpleegster in een hospice en tijdens haar nachtdiensten schrijft ze voor haar patiënten brieven. Deze brieven zijn voor nabestaanden. Soms staat er een bekentenis in, of een advies voor de toekomst. Na de dood van een patiënt doet Stella deze brief dan op de post. Alleen is er een brief waarvan Stella vindt dat die meteen gepost moet worden. Er is namelijk nog tijd voor een verzoening…

Naast Stella volgt het boek ook de levens van Hope, Hugh en een klein stukje van Vincent. Hope is een jong meisje met taaislijmziekte. Hope is door het oog van de naald gekropen en mag binnenkort weer naar huis. Ze valt onder Stella’s zorg. De beste vriend van Hope komt elke dag op bezoek. Hope denkt veel na over het leven. Dankzij een jong tienermeisje in het hospice krijgt ze nieuwe inzichten.

Hugh woont vlakbij de hospice. Hij woont alleen met zijn kat. Hugh heeft vreselijke dingen meegemaakt en heeft voornamelijk nare herinneringen aan zijn moeder. Hij komt in contact met zijn nieuwe buurvrouw en er komt wat sprankeling in zijn eenzame bestaan. Later ontmoet hij Stella en zij zorgt voor een sleutelmoment in zijn leven. De rol van Hugh in het verhaal wordt pas later duidelijk.

En dan Stella zelf nog. Ze is getrouwd met Vincent, maar hun huwelijk is een kaars die bijna uit flakkert. Vincent was marinier en hij verloor zijn been. Vincent is sindsdien zichzelf niet meer en Stella doet wanhopig haar best hem te laten voelen dat de liefde er nog steeds is, maar ze raken allebei steeds verder van elkaar verwijderd.

Ik zie overal vier tot vijf sterren recensies, maar ik heb me aardig verveeld tijdens het lezen. Het deed me ontzettend denken aan een uitgesponnen woensdagavond drama, met op het eind een happy ending. Ik vond dat het erg lang duurde voordat het verhaal echt op gang kwam. Ook switcht het boek regelmatig van perspectief en aangezien ik weinig met Hope en Hugh  had, moest ik mij op sommige momenten er echt toe zetten om door te lezen.

Rowan Coleman schrijft uitgebreid over emoties en gedachtes. Ook kom ik regelmatig wat filosofische ingevingen tegen in de dialogen tussen de personages. Ik vond de verhaallijn van Stella het prettigst om te volgen en haar idee van brieven schrijven voor haar patiënten vond ik een lief en bijzonder gegeven. In het boek kom je ook veel van deze brieven tegen. Dat vond ik wel interessant en gaf het boek een originele insteek. Stella was de reden dat ik toch door bleef lezen.

Als je van romans met een happy ending en een hoop drama houdt, dan is dit boek zeker wat voor jou. Maar zelf hou ik meer van vlotter, met wat minder gesnotter!

5 reacties

  • 4 februari, 2017 om 22:29
    Anneke van Dijken

    Die heb ik als bookazine liggen. Lijkt me een leuk boek.



  • 5 februari, 2017 om 19:53
    Annelies

    Twintig regels liefde vond ik een prachtig boek, aar nieuwste Boek voor mijn dochters deed me veel minder.



  • 7 februari, 2017 om 10:03
    Nienke

    Ik heb dit boek recentelijk in de bibliotheek geleend, maar tot nu toe staat hij ongelezen op me te wachten. De omschrijving sprak me in ieder geval heel erg aan. Maar ik ben zelf ook meer van vlotter dan gesnotter – om het maar even in jouw prachtige verwoording te zeggen, haha. Dus wie weet lever ik heb wel weer ongelezen in. Fijne recensie!



    • 7 februari, 2017 om 14:54
      Leesdame

      Het is geen verkeerd boek hoor, prima leesvoer als je van dit genre houdt, of je als je in een romantische en/of melancholische bui bent. Er zijn genoeg lyrische lezers over dit boek tenslotte. Maar het draait om smaak en voorkeur uiteindelijk en als je niet zo van het snotteren bent én het inderdaad wel wat vlotter mag, raad ik je aan om een ander boek te kiezen.



Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: