15 februari 2024

Van carrière naar kanker van Ronald Sluiter

Ronald Sluiter schreef een intiem en persoonlijk boek over zijn leven met kanker. Hij geeft zich hierin erg bloot en deelt zijn angsten en gedachtes.

Ronald Sluiter heeft PMP (pseudomyxoma peritonei). Een zeer zeldzame vorm van kanker. Het is een tumor die voornamelijk uit slijm bestaat en in de buikholte diverse organen kan aantasten. Bij Ronald Sluiter hebben ze daarom organen moeten verwijderen, of verkleinen. Dit veranderde zijn manier van leven resoluut!

Van werken in de sales naar patiënt in het ziekenhuis

Eigenlijk ging het hem allemaal voor de wind. Een mooie carrière, financieel alles op orde en een gelukkig gezin. Maar toen sloeg het noodlot toe. Ronald Sluiter belandt in een onbekende wereld vol onzekerheid, pijn, angst en hoop. Zijn leven ligt letterlijk in de handen van specialisten en hij leeft van scan naar scan. Hij kreeg zware operaties, moest leren leven zonder bepaalde organen en hij kreeg een stoma. Dit gebeurde allemaal midden in de coronatijd. Hierdoor kreeg hij ook weinig tot geen bezoek.

Hij vertelt hoe het voelt om afhankelijk te zijn van anderen en medische zorg. Hoe muziek hem erdoorheen trok en hoe vaak hij rusteloos en bang was voor de toekomst. Vaak verbloemde hij zijn angst met humor, maar vanbinnen voelde Ronald Sluiter dan verdriet. Hij wilde sterk blijven voor zijn zoon Jay, hij wil hem zien opgroeien en daar hield hij zich aan vast. Hij deelt ook hoe belangrijk hij contact vond in die tijd. Vaak krijg je de eerste weken enorm veel aandacht, maar na anderhalf jaar is het toch een stuk stiller en juist dan kun je support gebruiken. Ook reflecteert hij terug op zijn relatie, dit doet hij respectvol naar zijn toenmalige partner toe en hij benoemd hierin ook zijn eigen tekortkomingen.

Lange stukken tekst, veel herhaling

Hoewel ik dit verhaal oprecht, rauw en indrukwekkend vind is de schrijfstijl wat chaotisch en herhalend van toon. Dit geeft de auteur ook al aan in het voorwoord. Ik begrijp de herhaling op zich heel goed. Hij schreef over zijn ervaringen en terugkerende gedachtes en dat kan enorm helpen bij de verwerking voor jezelf. In een boek werkt dat niet zo handig, want herhaling zorgt in een boek vooral voor vertraging en voor de lezer wordt het dan bij vlagen eentonig.

De auteur heeft ook vrij veel woorden nodig om iets te vertellen en/of uit te leggen. Dit doet hij in spreektaal. Het zijn vrij lange stukken tekst met regelmatig tik- en spelfouten en vergeten woorden in een zin. Voor de leesbaarheid was dat niet altijd even prettig.

Bewondering

Met een goede selectie van fragmenten en een wat beknoptere schrijfstijl was er -naar mijn mening- een vloeiender en zeker net zo’n krachtig verhaal uitgekomen. Less is more. Buiten deze kritische kanttekening heb ik nog steeds veel bewondering voor Ronald Sluiter. Het is niet niks dat hij zich zo bloot durft te geven en vrij intieme details uit zijn leven zo puur durft te delen met het publiek. Daar heb ik veel respect voor.

Ik wens de auteur alle goeds toe!