25 maart 2024

Varkensribben van Amarylis de Gryse

Dit debuut stond al een tijdje klaar op mijn e-reader, vorige week besloot ik in ‘Varkensribben’ van de Vlaamse schrijfster Amarylis de Gryse te beginnen.

Tijdens een eindeloze hittegolf slaapt Marieke in een huurauto nadat ze door haar vriend op straat is gezet. Overdag werkt ze in een verzorgingstehuis. Een groot deel van de bewoners is al verhuisd naar het nieuwe gebouw aan de overkant, maar Marieke blijft achter met de bewoners die nog niet over kunnen.

Verzengend warm weer

Marieke heeft geen spullen, ze kan zich ook niet wassen. In het oude gebouw is het water ook al afgesloten, dus de bewoners worden gewassen met water uit flessen en daar moeten ze spaarzaam mee omgaan. Ook is het verzengend warm. In de nieuwbouw is airco en gevarieerd eten aanwezig. Marieke en de bewoners moeten het doen met appelmoes en gehaktballen en een ongezonde hitte in de kamers.

Ondertussen denkt Marieke terug aan haar jeugd, aan de buien van haar moeder en het missen van haar vader. Eten speelt een belangrijke rol in ‘Varkensribben’. Marieke werkte ook ooit op de Vleescentrale, de slagerij van haar schoonfamilie. Marieke wordt voornamelijk geleefd door anderen. Als ze zelf iets wil doen, of iets aanpast in haar leven krijgt ze meteen commentaar. Zo moet ze bijvoorbeeld op dieet van haar vriend, maar zelf eet hij stiekem wel lekkere dingen zodra Marieke naar bed gaat. Marieke denkt graag terug aan het bereiden van gerechten. Gedetailleerd neemt de auteur de lezer mee in deze culinaire gedachtegangen.

Flashbacks naar het verleden

In haar jeugd verzon Marieke dat haar vader was overleden. Ze kreeg toen een voorkeursbehandeling van de juf, maar die liet haar vallen als een baksteen toen ze erachter kwam dat Marieke het verhaal verzonnen had. Bijzonder is het moment dat de moeder van Marieke de leugen begrijpt. De auteur komt regelmatig terug op de dood. Ze laat Marieke nadenken over verdrinken en over andere mogelijke eindes.

In het begin leest het verhaal poëtisch, maar ik merkte dat ik de stijl halverwege vermoeiend begon te vinden. Ik heb mezelf aangemoedigd toch door te blijven lezen, omdat ik graag wou weten hoe het verder zou gaan met Marieke. Zou de verhuizing doorgezet worden? Krijgt Marieke ergens onderdak? En wanneer gaat Marieke eens voor zichzelf opkomen? ‘Varkensribben’ is geen luchtig verhaal, maar wel een interessant verhaal, waarin eten een belangrijke bijrol speelt en dat een verzengende hitte de sfeer letterlijk en figuurlijk flink kan benauwen.

De kaft

Dit boek trok ooit mijn aandacht door de kaft. Je zou denken dat het gewoon een foto is van een spiegelei. Nee, het is een olieverf schilderij Fried Egg van Tjalf Sparnaay. Het ziet er levensecht uit.