Wat ik graag lees in thrillers

Ik lees op mijn eigen manier en heb zo mijn persoonlijke voorkeuren. Bij elk genre is dit weer anders. Bij een thriller vind ik bijvoorbeeld een open einde prima, bij een roman weer niet. In deze serie van “Wat ik graag lees in…” behandel ik allerlei soorten genres. Van thrillers tot columnbundels.

Als ik aan thrillers denk, dan denk ik meteen aan ‘De reünie van Simone van der Vlugt. Dat was namelijk de allereerste thriller die ik ooit las! Ik was een jaar of 20 denk ik. Ik gaf vijf sterren, ik vond het geweldig! Het staat ook in mijn top 25 op Hebban.

Liefst geen wollig taalgebruik

Hoewel ik na ‘De reünie’ nog tientallen thrillers las, blijft dit boek altijd een speciaal plekje houden in lijstjes. En eerlijk is eerlijk, ik las daarna betere en spannendere thrillers, maar toch heeft dit boek nog altijd een bepaalde charme. Het had een soort “X-factor”. Het personage Sabine was interessant, de flashbacks naar het verleden waren beklemmend en het voelde ongrijpbaar. De ontknoping verraste me.

Nu 15 jaar later ontdek ik bij mezelf dat ik nog steeds van dezelfde ingrediënten hou. Ik hou van een beklemmende sfeer. Ik hou van een personage met vreemde trekken (zeg maar gerust, een verknipt karakter), ik hou ervan om verrast te worden op het eind en een beetje frustratie na het lezen van de laatste pagina vind ik ook niet verkeerd.

Ik verlies mijn geduld bij een lange aanloop, of als de auteur wollig schrijft en teveel zijstraatjes neemt, waardoor ik na twintig pagina’s eigenlijk de weg kwijt ben in het verhaal. Wollig taalgebruik en afdwalen van de oorspronkelijke verhaallijn leidt af en zorgt ervoor dat ik mezelf betrap op voor me uit staren in plaats van doorlezen. Of andersom: teveel uitleg kan er ook voor zorgen dat ik al vroeg in het verhaal 1 + 1 bij elkaar optel en de clou al doorheb.

Luguber is niet altijd meteen spannend.

Een thriller kan luguber zijn, maar luguber hoeft niet altijd te betekenen dat ik het dan meteen spannend vind. Als een personage fantaseert over martelpraktijken, dan kunnen die omschrijvingen best wel luguber zijn, maar ik mis dan toch spanning, want eigenlijk gebeurt er niet zoveel. Het blijft toch bij die beschrijving van de fantasie van de hoofdpersoon. De spanning ga ik pas echt voelen als het personage zijn fantasie gaat uitvoeren en op zoek gaat naar een slachtoffer. Dan komt er dreiging bij kijken, de auteur gaat spelen met mijn verwachtingen… Gaat hij of zij dat écht doen? Doorlezen dus!

Een misverstand is dat een thriller altijd een moord/misdaad moet bevatten. Dat hoeft niet. Je hebt ook zenuwslopende thrillers waar geen dode valt. Thrillers over loverboys, vermissingszaken, sektes en huiselijk geweld bijvoorbeeld. Zenuwslopend om te lezen af en toe, want loopt dit ooit goed af voor de hoofdpersoon?

Waar ik wel en niet van hou

Ik pak niet snel een actiethriller op. Veel schieten, achtervolgingen, drugs, overvallen, dat trekt me gewoon niet zo. Een rechercheur in de hoofdrol laat me ook wel eens twijfelen, vooral als het om ‘oude en norse’ rechercheurs gaat.

Een auteur hoeft bij mij niet voorzichtig te zijn met details, ik kan wel wat hebben. Ook vind ik het tof als een auteur de grenzen opzoekt. Ik merk echter bij Nederlandse thrillers wel vaak voorzichtigheid. Ik noem dat dan vaak ‘softe thrillers’. Ze lezen lekker door, maar nergens wordt het echt eng en/of zenuwslopend en vaak gaat het verhaal volgens een formule die ik al eerder las bij diezelfde auteur.

Voorbeeldje: er zijn auteurs die de formule hanteren waarbij de minst verdachte persoon vaak de dader is. Of de formule dat drie totaal verschillende verhaallijnen altijd op het eind bij elkaar komen. Als je dit al weet bij een auteur, ga je vanaf het begin bewust al verbanden zoeken. Daarom vind ik het juist prettig en verrassend als een auteur durft te spelen met mijn verwachtingen.

Kortom…

Ik vind het fantastisch als de auteur speelt met mijn verwachtingen en de grenzen op durft te zoeken. Ik word graag op een verkeerd been gezet én ik hou van frustrerende en/of open eindes. Ik vind het heerlijk als een thriller na blijft galmen in mijn hoofd, dat ik ietwat onrustig in mijn bed lig na te huiveren.