25 januari 2024

Zee van tijd

Vandaag heb ik -na lange tijd- weer eens een filmbespreking voor jullie! Ik keek ‘Zee van tijd’ op Netflix. Dat was een hele sterke, maar ook trieste film!

Lucas en Johanna zeilden in de jaren ’80 de wereld over met hun zoontje Kai. Een heerlijk leven, zorgeloos en dromerig. Tot op een dag Kai van het schip verdwijnt en ze hem niet meer kunnen vinden. Lucas en Johanna moeten met hun verdriet en rouw terug naar het normale leven. Een leven dat nooit meer normaal zal worden.

Heden en verleden

De film schommelt tussen het verleden en het heden. In het verleden zien we hoe Lucas en Johanna hun leven proberen op te pakken in Nederland. Lucas werkt, Johanna zwelgt in haar verdriet. Hun leven speelt zich af in een donker en somber huis met uitzicht op zee. Johanna klimt er uiteindelijk bovenop, maar realiseert zich dan dat zij en Lucas totaal uit elkaar gegroeid zijn. Ze neemt dan een drastische beslissing.

Lucas kon de dood van zijn zoontje nooit vergeten, hij probeert op latere leeftijd dit verwerken met een toneelstuk, maar dan verschijnt Johanna weer in zijn leven. Ze heeft haar leven terug opgebouwd. Lucas en Johanna worden gespeeld door vier acteurs. Reinout Scholten van Aschat en Sallie Harmsen spelen het jonge stel en Gijs Scholten van Aschat en Elsie de Brauw de oudere Lucas en Johanna. Dit doen ze erg goed.

Vrij somber, maar ook indrukwekkend

De eerste helft is vrij somber, vooral de stukken waarin Johanna thuis met zichzelf in de knoop zit en in paniek naar zee rent. Lucas en Johanna leven langs elkaar heen en het verdriet en gemis ligt zwaar op tafel. Begrijpelijk ook, want het is onmenselijk wat ze hebben meegemaakt. De scènes op het zeilschip waar de ouders wanhopig de zee afzoeken naar Kai zijn intens en ook pijnlijk om te zien.

In de eerste helft vond ik de film een beetje traag, maar dat veranderde toen Lucas en Johanna met elkaar in gesprek gaan en filmpjes terugkijken van hun tijd op het schip. Dan komt er wat meer tempo in het verhaal en is het scherpe randje eraf. Het (zang)stuk in het theater vond ik prachtig om te zien, heel treffend ook. ‘Zee van tijd’ is een sombere film, met donkere setting, maar tegelijkertijd is het ook heel intens en puur.