27 november 2024
De dolle tweeling, een herlezing
De ‘Pitty-serie’ en ‘De dolle tweeling’ heb ik in mijn jeugd verslonden. Keer op keer leende ik deze boeken uit de bieb. Ik besloot twee delen uit ‘De dolle tweeling’ te herlezen.
Het was heel lang geleden dat ik ‘De dolle tweeling’ weer eens in mijn handen had. De boeken van Pitty op Malory Towers heb ik een paar jaar terug in het Engels herlezen, maar Clarence House had ik allang niet meer bezocht. Ik was benieuwd of ik het nog steeds zo mooi vond, maar ik kan jullie vertellen dat het me tegenviel.
Afstandelijke leraressen
De tweeling Pat en Ann O’Sullivan moeten van hun ouders naar Clarence House (St Clare in de Engelse versie), dat willen ze niet, dus ze zijn in het begin onuitstaanbaar. Maar niet lang, want na korte tijd zijn ze dol op hun kostschool. Ik herlas ‘De dolle tweeling in de tweede’ en ‘De dolle tweeling in spanning’. De verhalen zijn geschreven in de jaren ’40 van de vorige eeuw, dus ik snap dat de tijdsgeest toen anders was. Toch begon ik me al snel te ergeren aan de meisjes en de leraressen.
De leraressen zijn vrij afstandelijk en ongeïnteresseerd in de meisjes zelf, misschien was dat in de tijd normaal, zou kunnen… Ik vind bijvoorbeeld juffrouw Jenks niet heel sympathiek, terwijl de tweeling er juist naar uitkeek om bij haar in de klas te zitten. Mam’zelle is de lerares Frans. Zij heeft gevoel voor humor, maar is meestal kortaf en bloedchagrijnig. De dramalerares juffrouw Quentins is vrij achterbaks en in de lerarenkamer praat ze minachtend over één van haar leerlingen. Leuk, dit soort leraressen in de klas… Dan is er nog een matrone, de verzorgster van de meisjes. Één verzorgster voor een hele school, want de leraressen waren in de avonduren in hun eigen vertrekken.
Het leven op een kostschool
Het sprak tot de verbeelding vroeger… Samen slapen op slaapzaal, nachtfeestjes, een enorm zwembad en na elk trimester weer naar huis. Er zijn veel vriendschappen, maar ik vind de meisjes onderling niet altijd aardig voor elkaar. Zo worden nieuwelingen duidelijk “gekeurd”, zijn sommige karakters vrij eendimensionaal en ze kijken neer op de leerlingen uit een klas lager. Vooral Janet vind ik een groot kreng met haar botte opmerkingen. Daartegenover voelde ik wel weer die nostalgische sfeer van de kostschool. Midden in de nacht stiekem een schranspartij organiseren herinnerde mij weer aan mijn tienertijd, waarin ik ook fantaseerde over nachtelijke picknicks.
Daarna las ik ‘De dolle tweeling in spanning’. Met een vreselijk zure matrone als vervanging van de oude vertrouwde matrone en het Franse nichtje van Mam’Zellle: Claudine. Ook in dit deel zit weer een spectaculair nachtfeest, dit keer bij het zwembad. In dit deel zit veel achterbaksheid en verraad. Nu zouden we dat een toxische groepsdynamiek noemen. Gelukkig komen daar de karakters zelf ook achter, maar ik had me als leerling niet veilig gevoeld denk ik. Maar goed, de tijden zijn veranderd.
Er schijnt in het Engels nog wat extra materiaal te zijn. Het jaar dat de tweeling in de derde zat en in de zesde. Deze delen zijn wel door iemand anders dan Enid Blyton geschreven. Ergens ben ik daar wel nieuwsgierig waar, want ik weet wel dat ik het apart vond dat de tweeling ineens in de vierde zat. Er zijn trouwens ook verfilmingen van, maar daar ben ik niet zo weg van. Het herlezen was een leuke en interessante ervaring, maar ik kwam er wel achter dat ik nu minder fan ben dan in mijn tienertijd.
Wellicht ook interessant voor je: