4 juni 2012

De reddingsboot van Charlotte Rogan

Eindelijk had ik het boek uit. Het boek waar ik vol verwachting in was begonnen. De reddingsboot. 100 jaar na de ramp van de Titanic kwam Charlotte Rogan met deze roman. Het speelt zich af in 1914 en het gaat dus niet over de Titanic. Maar in enkele gesprekken wordt die ramp wel even besproken.

De Empress Alexandra staat op het punt van zinken als de reddingsboten worden gevuld. Ook Grace krijgt een plekje aan boord, ze is de laatste en de reddingsboot is propvol. Dan volgt een overleving op het water onder leiding van Hardie…

Hardie is een meedogenloze man, die soms nogal vaag doet en dingen verborgen houdt voor de anderen. Met 39 passagiers van allerlei rangen en standen zitten ze in de reddingsboot. Ze delen eten en drinken wat karig aanwezig is. Ze doen hun behoefte waar iedereen bij is. Ze wassen zich met zeewater en letten voortdurend op elkaar. Onderling is er roddel en achterklap. Omdat de boot zo vol is, stroomt er ook geregeld water over. En volgens Hardie is dit probleem op te lossen als er vrijwilligers zijn die over boord willen springen…

Op zich is het best een interessant gegeven en het stemt je ook tot nadenken: wat zou jij ervoor over hebben om te overleven? Hoe zou jij je gedragen op een reddingsboot? Het zijn vragen waar we nooit bij stil staan en nu ineens wel. Het boek zelf is zoals het water: het kabbelt wat door. Ik had gehoopt op snijdende dialogen, onderhuidse spanningen bij de dilemma’s, maar dat kwam naar mijn mening net niet op gang.

Op sommige momenten zat ik uitvluchten te bedenken om maar niet verder te hoeven lezen, want het verhaal kon me niet pakken. Ook kreeg ik helemaal geen binding met Grace, de hoofdpersoon. Jammer, want aangezien zij de verteller is en ik met haar de reis ga maken was het wel zo fijn geweest als ik een band met haar had gekregen tijdens het lezen.

Sterker nog: Grace zal me helemaal niet bijblijven! Eerder de bijpersonages, bijvoorbeeld mevr. Grant… zij kwam voor mijn gevoel sterker uit de verf. Daarom vraag ik mij af: had ik dit boek beter gevonden als zij de hoofdpersoon was geweest en Grace een bijpersonage? Ik ben er dus niet zo lyrisch over als de rest van de wereld. Maar ach, een kritische noot is ook een blikvanger!