16 augustus 2021

Niet van gisteren: Over Bijen en Mist

In deze nieuwe rubriek bespreek ik boeken die al heel lang in mijn kast liggen. Het zijn boeken die ik ooit heel graag wou hebben, maar ik legde ze weg en na een tijdje vergat ik ze…

Ik zoek op wanneer ik deze boeken in mijn bezit kreeg, wat ik er toen over dacht en waarom dit boek vervolgens nooit meer tevoorschijn kwam. Maar ik kijk ook vooruit: wordt dit boek wat niet van gisteren is, misschien toch een boek voor morgen? Vandaag bespreek ik ‘Over bijen en mist’ van Erick Setiawan. Dit boek ligt al sinds 2010 in mijn kast. Dat is 11 jaar maar liefst, niet van gisteren dus…

Over bijen en mist

Over bijen en mist is een magisch-realistisch verhaal over drie generaties vrouwen in twee families, over hun liefdes en verdriet, hun allesverterende jaloezie, hun teleurstellingen en overwinningen. Het speelt zich af in een onbepaalde tijd in een naamloze stad waar het wemelt van geesten en hekserij.

De roman vertelt het verhaal van Meridia, die aan haar vreemde jeugd en geheimzinnige ouders probeert te ontsnappen door op haar zestiende weg te lopen en met een gevoelige jongeman te trouwen. Ze heeft er geen idee van dat zijn familie ook zo haar geheimen heeft. In de tuin is een graf verborgen, twee zussen worden grootgebracht in haat voor elkaar, en dan is er nog Eva, de ontzagwekkende matriarch van de familie, van wie de grieven als bijenwolken door de lucht zwermen. Over bijen en mist is zowel een liefdesverhaal als het epos van een familie waarin vrouwen de hoofdrol spelen. De roman neemt de lezers mee op een veelbewogen, dertig jaar lange reis vol hoop en teleurstellingen, waarbij Meridias vermogen lief te hebben, moed te houden en haar verstand te bewaren tot het uiterste wordt beproefd.

Dit boek heb ik ooit gewonnen bij een winactie van uitgeverij Orlando. Ik had daar bewust aan meegedaan, want ‘Over bijen en mist’ stond op mijn verlanglijstje. Het magisch realisme sprak me aan. Ik had net ‘Het huis van de zeven zussen’ gelezen van Elle Eggels en haar stijl vond ik heel boeiend en meeslepend. Dit boek leek me een combinatie van het werk van Elle Eggels en Alice Hoffman.

Al 11 jaar in de kast

Ik was ontzettend blij met dit boek en de mensen schreven er in die periode ook vrij positief over, maar toen belandde het dus in mijn kast en daar bleef het boek ook in liggen. Het opvallende is dat ik dit boek altijd meteen zie wanneer ik mijn kast openmaak, want het ligt vooraan en is ook niet het dunste boek (meer dan 400 pagina’s). Maar goed, 11 jaar is best lang en ik ben natuurlijk ook digitaal gaan lezen in die tijd, die manier van lezen beviel me een stuk beter, dus ik dacht er eigenlijk ook niet meer aan om dit boek alsnog op te pakken en zodoende bleef het dus gewoon liggen.

Als ik dit boek nu opzoek via internet en de mooie recensies lees, kriebelt het wel een beetje bij me om dit boek toch een keer op te pakken. Ik heb ook het gevoel dat ik iets moois mezelf ontzeg door het niet te lezen. Aan de andere kant, ik ben niet meer zo dol op magisch realisme zoals in die tijd. Twijfelgeval dus.

Wie heeft dit boek toentertijd wél gelezen?