14 maart 2025

Zwijgen is bitter van Sofie Delporte

Deze mysterieuze thriller van de Vlaamse Sofie Delporte is het tweede deel in de Olivia Leroy serie. Ik heb gemerkt dat ik iets gemist heb door niet eerst ‘Ik kan je redden’ te lezen.

Olivia Leroy werkt bij de afdeling vermiste personen. Ze krijgt een mysterieuze zaak toegewezen: een vader en zijn zoon zijn vermist. Ze gingen wandelen in het nabijgelegen bos en nadien is niets meer van hen vernomen. Olivia Leroy is nogal eigenzinnig en koppig, daardoor klikt het niet altijd goed met haar collega’s.

Een zaak die steeds vreemder wordt

Olivia en haar collega’s van de Cel vermiste personen ontdekken steeds meer bizarre dingen rondom deze vermissingszaak. Moeder Erica doet wel erg afstandelijk en het verleden van de vermiste vader spreekt boekdelen. Het team staat voor vele raadsels. Olivia Leroy wordt in dit verhaal ook gevolgd in haar privéleven. Ze heeft duidelijk bindingsangst en is het gelukkigst met haar herdershond Turing.

De schrijfstijl van Sofie Delporte is ingetogen en in het begin komt het verhaal wat stroef van start. Er wordt af en toe verwezen naar iets uit het verleden, waarbij ik duidelijk het gevoel krijg dat ik cruciale informatie mis uit ‘Ik kan je redden’. De spanning wordt gedoseerd en in het begin voelt het verhaal meer aan als een mysterie, dan als een zenuwslopend spannend verhaal.

De actie in de tweede helft

In de tweede helft komt er vaart en actie in het verhaal. De man met de verrekijker krijgt een grotere rol en Olivia zet haar eigen leven op het spel om deze zaak op te lossen. Sofie Delporte schetst een levendig personage en Olivia is dan ook sympathiek en gevoelig. Het is fijn om haar te volgen in het verhaal. De stad Gent en haar omgeving wordt ook beeldend omschreven, wie thuis is op deze plek zal veel herkennen.

‘Zwijgen is bitter’ zit technisch goed elkaar. Er is veel ruimte voor emotie en de ontwikkeling van de hoofdpersoon. Het verhaal wordt netjes afgerond. Hoewel ik overal lees dat deze thriller prima los te lezen is, had ik eerder het gevoel dat ik op een rijdende trein was gestapt en pardoes in het (privé)leven van Olivia viel.