18 oktober 2022

Buiten is het feest

De verfilming van het gelijknamige boek van Arthur Japin. Hij baseerde dit verhaal op de traumatische jeugd van Karin Bloemen.

Een film die flink schakelt tussen heden en verleden. Abbey Hoes speelt zangeres Sonne, ze heeft haar naam veranderd toen ze de muziekwereld inging. Oorspronkelijk heet ze Willemke, maar die naam hoort ze liever niet meer. Sonne gaat na de dood van haar zus terug naar haar ouderlijk huis, waar ze de voogdij opeist van haar nichtje Lotte. Dit wordt uiteindelijk een rechtzaak, want de vader van Lotte wil dit niet, dus moet Sonne met goede bezwaren komen.

Beklemmende en ongemakkelijke film

De film springt vaak terug naar het verleden. Waar Sonne nog een kind is. Haar moeder hertrouwde met de charmante Kees. Maar schijn bedriegt, want Kees was een viespeuk. Hij was zeer geïnteresseerd in de jonge dochters. In de verhaallijn van het heden duikt Kees ook op. Als kijker krijg je de kriebels van deze man, vooral als je erachter komt wat zijn rol in het heden is. Sonne voelt dit ook, ze verzwijgt echter lang waarom, maar toch weet je als kijker al dondersgoed wat er speelt. Zeker als je het jeugdverhaal van Karin Bloemen kent.

Sommige scènes gaven mij een misselijk en beklemmend gevoel. Het was pijnlijk en ongemakkelijk om te blijven kijken. Ik kreeg zin om door te spoelen, maar ik besefte me ook dat dit effect ook de bedoeling is van de filmmakers. De kijker wakker schudden en confronteren. Niet de andere kant op kijken. Abbey Hoes speelt haar rol ontzettend goed. Zonder woorden weet ze heel goed haar frustraties en gevoelens over te brengen op beeld. Het vele schakelen bracht in het begin wel wat verwarring en ik had moeite om de namen van de karakters uit elkaar te houden. Daarom zou ik deze film graag nog een keer willen zien.