28 maart 2019

Chateau Zen van Maartje Fleur

Sinds een paar maanden heb ik een abonnement op de Libelle Bookazine, elke maand krijg ik dus een boek thuisgestuurd in de vorm van een magazine. Deze maand was dat ‘Chateau Zen’ van Maartje Fleur.

Journaliste Jules reist af naar een chateau in de Franse Dordogne. Daar zal ze een Nederlandse actrice interviewen en ze zal ook een reportage maken over het chateau. In het chateau staan yoga, meditatie en gezond eten centraal. Harmonieus is het echter niet, er zijn veel onderlinge spanningen en er verdwijnt iemand van de aardbodem.

Het chateau en haar gasten

Naast Jules zijn er natuurlijk nog meer gasten in het chateau. Zoals de (afstandelijke) actrice Anouk en haar visagist Howard. Biologiestudente Laura, die vooral in het chateau zit omdat ze contact wil met Anouk. De gezusters Jacobine en Dorine en zakenman Rogier logeren ook in het chateau. Fotograaf Odilon zal Jules bijstaan bij het maken van foto’s voor het interview en de reportage.

Het chateau is van Matthias en Ingrid. Het eten wordt verzorgt door Bibian, maar door de schrijfster steevast bij haar blognaam “Miss Foodiemind” wordt genoemd. En dan is er nog Sascha, een aparte gast en hij wil Jules wel wat meer smeuïge informatie geven over Anouk, maar als Sascha niet op komt dagen wordt Jules ongerust. Samen met Odilon gaat ze op onderzoek uit.

Karikaturen en traag tempo

Het zijn nogal wat personages (met hun bijbehorende perikelen) om te leren kennen, jammer genoeg zijn het voornamelijk karikaturen en krijg ik voor vrijwel niemand sympathie. Behalve dan voor Laura, haar verhaallijn was in het begin het meest veelbelovend, maar komt helaas daarna slecht uit de verf. De auteur laat de lezer te snel weten wat haar verhouding met Laura is en daardoor valt er gelijk al een hoop spanning weg wat betreft die verhaallijn.

Hoofdpersoon Jules is vooral met haar werk en het interview bezig. Zelfs met een groot menselijk probleem denkt ze eerst aan haar carrière als journaliste. Ik had daar wel wat moeite mee.

Het tempo is traag, dit komt door de vele wisselingen van perspectief, daarnaast herhaalt de schrijfster zichzelf vaak en legt erg veel uit aan de lezer. Het verhaal leest dan ook meer als een roman dan als een thriller.

Bookazine en Kobo Plus

Ik las dit boek als Bookazine, omdat het boek toevallig ook in Kobo Plus stond, las ik ’s avonds in bed verder op mijn e-reader. Ik vind de Bookazine namelijk niet handig in bed als ik achterover lig.

Op zich leest het verhaal wel gemakkelijk, maar ik vind het jammer dat de auteur gebeurtenissen te makkelijk oplost en teveel personages aan het woord laat en werkelijk niemand echt diepgang meegeeft.