19 oktober 2018

De verschrikkelijke jaren tachtig van Tim Kamps

Ik las op één middag de debuutroman van Tim Kamps uit. Een boek wat qua thema een beetje lijkt op ‘Lieveling’ van Kim van Kooten.

De verteller blikt terug naar het verleden en de kindertijd. Naar die verschrikkelijke jaren tachtig. Wonend in een woongroep (commune) in Rotterdam onder leiding van “goeroe” Bert. Later onder “goeroe” Frans. In de woongroep lopen de bewoners naakt rond en is er veel intimiteit met elkaar. De verteller richt zich in het boek vaak rechtstreeks tot de lezer en slaat de lezer ook nog eens om de oren met een bizarre wending op het eind.

Ongemak

De auteur omschrijft de jaren tachtig heel treffend. Ook krijg je gelijk een goed beeld van de commune. Hoewel er soms komische taferelen zijn, zit er ook veel ongemak in dit boek. Ik kreeg dan ook voornamelijk een triest gevoel van de situatie waarin de verteller zich bevond.

In de woongroep wonen vier vrouwen, hun kinderen en Bert (de enige man van het huis). Ze eten dagelijks patat en de kinderen mogen niet douchen. Bert is zelf ook een vies mannetje, letterlijk en figuurlijk. Later komt Frans in de woongroep wonen en ook van hem krijg je de kriebels. De verteller en vriend Donnie denken er vaak over na om weg te lopen.

Bizarre wending

Het verhaal is gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen en vermengt met fictie. De verteller zegt aan het begin dat de werkelijkheid nog veel gekker was. Triest vind ik ook dat de moeder van de verteller zo weinig door heeft en zich niet echt lijkt te  interesseren in de opvoeding van haar kind.

Op het eind heeft de auteur een bizarre wending klaarstaan voor de lezer. Je knippert even met je ogen en denkt: heb ik dit wel goed gelezen?! ‘De verschrikkelijke jaren tachtig’ is een vlot geschreven roman met hele korte hoofdstukken en het boek is niet al te dik.

Hoewel ik het verhaal indrukwekkend vond en de auteur mij wist te raken, heb ik er geen behoefte aan om het boek nóg een keer te lezen. Dit laatste stelt de verteller namelijk op het eind voor  als suggestie.

1 reactie

  • 20 oktober, 2018 om 11:39
    Johanna (theonlymrsjo)

    ik heb dit boekje (nog) niet gelezen, maar ik zag laatst wel een interview met de schrijver op tv. Ik hoop voor hem dat het schrijven voor hem therapeutisch was, want wat hij allemaal heeft meegemaakt is inderdaad best bizar te noemen. En zijn verhaal is vast niet uniek.



Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: