9 april 2018

Het huis met de blauwe luiken van Michelle Visser

Ik kende Michelle Visser al van de historische roman ‘Opstand’. Maar ‘Het huis met de blauwe luiken is iets heel anders! Eigentijdser en luchtiger.

Loes (Anneloes) vertrekt naar Frankrijk als ze erachter komt dat haar succesvolle man vreemdgaat. In Frankrijk koopt ze in het kleine dorpje Pommiers in een opwelling een oud huis met blauwe luiken. Ze besluit het huis op te knappen om daarna een chambres d’hôtes te beginnen. Uiteraard is er eerst nog een grondige verbouwing, waarbij de Nederlandse klusjesman Sjoerd de reddende engel is.

Nergens gaat het de diepte in

In ‘Het huis met de blauwe luiken’ gaat Michelle Visser nergens de diepte in. Het verhaal blijft luchtig en kabbelend. Er wordt af en toe teruggeblikt op het verleden van Loes, maar dat zijn dan een paar regels en dan schakelt de auteur weer terug naar het heden.

De schrijfstijl is erg beschrijvend en “uitleggerig”, dat is een pluspunt voor de beeldvorming van de Franse omgeving, maar voor het verhaal zelf leest het eentonig. Alles wordt uitgelegd en omschreven en dit maakt het verhaal nogal kabbelend.

Chambres d’hôtes

Tegenwoordig houden sommige mensen bingokaarten bij als ze naar afleveringen van ‘Ik vertrek’ kijken en iets afvinken als het misgaat. In dit boek gaat vrijwel alles van een leien dakje. Het geld gaat niet op, de klusjesman regelt alles en krijgt later nog hulp van de Duitse Dieter. Over de ex man en de scheiding wordt verder weinig los gelaten. Een echte feelgood roman dus!

Loes is een vrouw die gewend was aan mooie spullen en aan optutten. Op het Franse platteland heeft ze andere prioriteiten. Dat Loes anders in haar leven staat wordt pas echt duidelijk als haar vriendinnen uit Wassenaar op bezoek komen. Maar ook die verandering blijft vlak en luchtig en wordt niet uitgediept.

En toch bleef ik lezen in deze roman, het is leuk om rond te kijken op het Franse platteland en ja, ik was ook wel nieuwsgierig of de chambres d’hôtes van de grond kwam of niet. Ergens las het ook wel ontspannend, maar het is ook weer niet zo dat ik meteen verder wil gaan in het vervolg ‘Een lucht vol Franse dromen’.