5 februari 2025

Wat wij verzwijgen van Aisha Dutrieux

In deze autobiografische roman neemt schrijfster Aisha Dutrieux de lezer mee in haar leven. Ze is in haar jeugd seksueel misbruikt door haar oom.

De dood van Mia’s oom zet alles op zijn kop in het leven van de 40-jarige Mia. Na zijn overlijden bezoekt ze zijn appartement en ruimt de kamers op. Het is er vies en rommelig. Mia begint haar gedachten te ordenen en vertelt haar verhaal. Over het misbruik, het zwijgen in haar Indische familie en hoe ze als volwassen vrouw op alles terugkijkt en hoe het verleden haar getekend heeft.

Een pittig verhaal

Tussen de hoofdstukken door lees ik stukjes uit Mia’s dagboek. Dat ze als kind bang was van Sinterklaas, dat ze met haar oom ging winkelen en hij allerlei weetjes deelde over de natuur, maar ook dat ze bang was van hem en dat hij in haar kamer kwam. Uiteindelijk deelt Mia op 15-jarige leeftijd haar geheim met haar familie. Het resultaat is dat er voornamelijk gezwegen wordt. Op de uitvaart van haar oom wordt ze vreemd aangekeken. Als volwassen vrouw heeft Mia het nog steeds heel moeilijk met wat er gebeurd is.

‘Wat wij verzwijgen’ is een pittig verhaal, toegankelijk geschreven, maar voor sommige lezers misschien erg confronterend. Aisha Dutrieux heeft een sobere schrijfstijl en houdt het verhaal goed in evenwicht. Ze is niet hatelijk naar haar oom toe, maar je voelt duidelijk de littekens op haar ziel. Ze is getekend voor de rest van haar leven door hem en daarom vind ik het knap dat ze heel beheerst ook zijn goede kanten deelt met de lezer. In alles probeert Mia los te komen van het verleden. Juist daarom gaat ze op een dag zijn appartement opruimen.

Alles verzwijgen

De familie van Mia is teruggekomen uit Indië. Ze verzwijgen wat daar gebeurd is, ze zwijgen ook over het seksueel misbruik. Zwijgen is voor hun normaal. Aisha Dutrieux gebruikt twee vertelperspectieven. De ik-vorm en de zij-vorm. De situaties worden suggestief omschreven, je weet wat er voorgevallen is, maar het wordt niet gedetailleerd gebracht. Dat vond ik persoonlijk prettig.

Het stemt ook tot nadenken. Op school zou er meer aandacht moeten zijn voor het bewaken van je grenzen. We zouden het ook vaker moeten benoemen, dat zoiets kan gebeuren en dat je daar niet over hoeft te zwijgen.

‘Wat wij verzwijgen’ kruipt onder je huid.