27 augustus 2018

Een huis in Frankrijk van Eva de Wit

Deze roman heb ik in twee etappes gelezen. Tussendoor las ik twee andere boeken en eigenlijk had ik geen intentie om het boek nog een keer op te pakken. Maar omdat ik toch al over de helft was, besloot ik het boek uit te lezen.

Melanie woont in een groot landhuis in Frankrijk. Haar grote liefde verlaat haar en zij moet binnen korte tijd uit het huis zijn. Melanie heeft geen baan en ook geen woonruimte op het oog. Ze besluit haar vriendinnen van vroeger uit te nodigen. Zij houden de schijn hoog op en het lijken stuk voor stuk succesvolle dames.

Schone schijn

Als lezer weet je al meteen dat het schone schijn is. Suus kampt met een tijdrovend en druk gezinsleven en financiële problemen. Daarnaast is ze in verwachting van een derde kindje. Nina heeft fijn werk, maar is bang van haar vriend, hij kan namelijk zijn handen niet thuis houden. En dan hebben we Jessica nog, ze lijkt hooghartig, maar bezwijkt bijna onder de werkdruk en ze zoekt haar heil in alcoholische drank. Melanie zelf doet haar best om over te komen als een gelukkige vrouw, die een luxe leventje leidt in haar landhuis.

Huishoudster Marie is de bindende factor in dit geheel. Ze is een oudere en wijze vrouw en kan mensen snel en doortastend doorgronden. Marie geeft advies en biedt oplossingen aan. De vrouwen volgen deze adviezen op. Het leidt tot een bed & breakfast in Frankrijk.

Makkelijk en saai

De eerste helft gaat kabbelend voorbij, de schrijfstijl is opsommend en ik kreeg dan ook het gevoel dat ik een verslag las en geen roman. Toen ben ik dus even gestopt, maar ik was al over de 50%, dus ik dacht: laat ik ‘m maar uitlezen.

Op zich wordt het boek in de tweede helft wel wat vlotter, maar het blijft oppervlakkig. Problemen zoals alcoholverslaving en een agressieve vriend werden als sneeuw voor de zon opgelost, terwijl ze in de eerste helft nog uitgebreid werden omschreven. Daarnaast worden er soms grote tijdsprongen gemaakt. Mede hierdoor krijg je niet de kans om mee te leven met de personages.

Feelgood

Ik begrijp ook wel dat dit de bedoeling is bij een feelgood-roman. Je leest dat immers om even weg te vluchten in een verhaal waar alles wél goed gaat en overal oplossingen worden aangeboden. Dat zal vast lekker weglezen, maar ik vond het toch iets te simpel en te gemakkelijk.

Daarbij is het verhaal ook voorspelbaar. Op het eind gebeuren er nog wat onverwachte dingen, maar je weet toch wel dat het goed gaat aflopen. Hoewel de personages interessant lijken, wordt er weinig gedaan met hun achtergrond en hun ontwikkeling. Dat laatste stoorde mij toch wel het meest.