21 mei 2018

Ik ken je nog van Alice Fokkelman

Ik zocht iets wat lekker leesbaar was voor tussendoor en kwam terecht bij ‘Ik ken je nog’ van Alice Fokkelman. Het boek las inderdaad lekker weg, had het ook vrij vlot uit.

Stel… je bent in het verleden zwaar gepest door een buurjongetje. Dat verpestte je jeugd. In het heden ben je getrouwd, heb je een dochter en baan en een leuk huis. Tot op een dag je beste vriendin verhuist en in dat huis -aan de overkant- nieuwe mensen komen wonen. En de man van dit gezin is de buurjongen van vroeger. Het wordt een nachtmerrie voor Manon, de hoofdpersoon uit ‘Ik ken je nog’.

Boeiend, maar niet spannend

Het verhaal leest erg boeiend en vlot, maar spannend wordt het nergens. Jammer is het dan ook dat ik nergens dat gevoel van onderhuidse spanning of onvoorspelbaarheid voelde. De situatie en het thema zijn gelukkig interessant genoeg om door te blijven lezen. Maar het boek las meer als een roman, dan als een thriller eerlijk gezegd!

Manon is een interessant personage. Haar hoofd slaat nogal op hol als Wessel in de straat komt wonen. Wessel blijft nog steeds dezelfde humor te hebben en plaagt nog altijd graag Manon. Maar Manon is door het verleden nogal in de war. Ze zoekt overal wat achter. Haar manier van denken en interpreteren vond ik goed en duidelijk omschreven.

Manon’s verleden

Wessel is nu een getrouwde man, met een vrouw (Sabine) en twee kinderen. Wat me opviel is dat de twee gezinnen het al snel goed met elkaar kunnen vinden. Haar man Jasper kan het namelijk erg goed vinden met Sabine. Dochter Lotte zit vaker bij Wessel en Sabine dan thuis. Alleen Manon blijft achterdochtig naar Wessel toe. Manon houdt zich dan ook vaak bewust op de achtergrond, maar klaagt daarna wel vaak dat ze zich buitengesloten voelt.

Manon piekert veel en als lezer volg je haar verwarde gevoelens. Ze deelt ook in cursieve teksten herinneringen uit het verleden. De pesterijen van Wessel gingen behoorlijk ver! Ook haar vader komt aan bod, vooral zijn ongevoelige houding. Manon kon eigenlijk nooit terecht bij haar vader. Nu in het heden nog steeds niet echt. Die dialogen vond ik erg goed uitgewerkt.

Hoewel ik kan begrijpen dat een heftig pest-verleden zijn sporen nagelaten heeft, begrijp ik ook wel de ongeduldige en geïrriteerde houding van Manon’s omgeving. Manon maakt nu overal een punt van, zoekt overal wat achter. Soms wil je roepen: ‘Manon, relax even!’ Maar tegelijkertijd twijfel je als lezer ook steeds. Want hoe zit het nou echt? Zit het in haar hoofd niet lekker, of ziet Manon het juist wel goed?

Kleine verrassing

Hoewel het boek nergens echt spannend wordt, zit er op het einde toch nog een kleine verrassing. Een onverwachte twist! Waarbij je toch nog even moet nadenken als lezer over je eigen interpretatie. Alice Fokkelman heeft een fijne schrijfstijl en hopelijk stopt ze in haar tweede boek wat meer plotwendingen en een flinke dosis onderhuidse spanning!