6 juni 2018

We rommelen maar wat aan van Roos Schlikker

Misschien denk je: ‘wat een makkelijke boeken komen er voorbij op Leesdame de laatste tijd’. Klopt, ik lees namelijk momenteel vijf literaire debuten voor de Hebban Debuutprijs. Ik mag wél zeggen welke boeken dat zijn, maar ik mag er nog niet inhoudelijk op in gaan. In augustus komen ze voorbij op mijn blog!

Daarom lees ik tussendoor wat makkelijke boeken, zodat ik toch frequent kan blijven bloggen. Het is nu even lastig, maar het brengt me ook heel veel moois. Gelukkig zit ik ook in een ongelooflijke leesflow en dat voelt heerlijk! En zo rommelen we maar wat aan.

Komisch en gevoelig

Zo noem ik de columns van Roos Schlikker! Ze zijn grappig, gaan over haar gezin, maar soms snijdt ze toch even een gevoelig onderwerp aan al lijkt dat niet meteen zo als je begint met de column. Zoals op het knopje drukken bij het voetgangerslicht. Dat willen kinderen graag zelf doen. Als je met twee kinderen bent, dan willen ze dat allebei natuurlijk doen.

Irritant en tijdrovend? Misschien, maar als er net een aanslag is gepleegd in Parijs, dan denkt Roos ineens heel anders over haar eigenwijze zoon die nóg een keer in de regen op dat knopje wil drukken en ze stemt nog toe ook! Deze column gaf mij veel stof tot nadenken. Omdat het indrukken van een knopje grip op de situatie kan geven. Dat een kindje zoiets al jong aanvoelt en juist dat kinderlijke en onschuldige gevoel van vrijheid, dat is erg goed gevangen in deze column.

Maar er staan ook luchtige columns in die gewoonweg erg grappig zijn. Zoals de zoon die nogal gefascineerd is door zijn ‘piemol’. En iedereen mag dat ook weten, ook de juf op school. Dat resulteert dan in strafregels schrijven. Gênant natuurlijk, zeker voor moeder Roos. Maar ja, ook komisch!

In balans

Daarnaast zijn er ook columns die vooral de gevoelige snaar raken. Het gevoel wat je overspoelt als je kindje net in zijn wiegje ligt. Hoe moeder Roos schrijft dat ze haar vleugel om hem heen zal slaan. Gevoelig is deze bundel ook omdat Roos Schlikker in de inleiding al opschrijft wat haar overkwam. Haar eerste kindje bleef niet in leven. Dat blijft ze voelen, het is een gemis en tegelijkertijd blijft dat kindje altijd bestaan.

De columns in ‘We rommelen maar wat aan’ zijn komisch, geven stof tot nadenken en zijn soms heel gevoelig. Mooi in balans gebracht in deze bundel. Het was erg fijn om dit boek te lezen! Ook als je geen kinderen hebt. Ik ben trouwens ook nieuwsgierig naar ‘Huisje boompje beest’, een roman van Roos Schlikker.