23 mei 2018

Zwijgrecht van Loes den Hollander

Bij thrillers van Loes den Hollander is het altijd gokken of het wel of niet bij mij past. Er zitten een paar hele goede thrillers tussen, maar helaas ook een paar die het ‘net niet’ zijn. ‘Zwijgrecht’ begon op zich veelbelovend…

Amy wordt gek van haar tweelingzus en voelt zich niet meer lekker in haar huwelijk. Ze besluit weg te gaan en gaat een tijdje wonen in het fictieve dorp Molenveld. Daar ontmoet ze Viola Bouvrie en Cathelijne Wolf. Er ontstaat al snel een vriendschap. Maar hoe eerlijk zijn deze drie vrouwen tegen elkaar?

Welkom in de Molenveld

Molenveld is een fictief dorpje. Met een paar straten, een park, een buurtsuper en veel ‘ons kent ons’. Iedereen houdt elkaar in de gaten en in de buurtsuper wordt het laatste nieuws besproken. Amy probeert zich te settelen, maar haar drammerige tweelingzus laat haar niet met rust. Het wordt pas echt een puinhoop als de ex van Cathelijne dood wordt aangetroffen. De relaties staan op scherp, het verleden wordt opgerakeld en niemand lijkt oprecht.

Hoewel de setting gemoedelijk lijkt, is het een bron van intriges en leugens. Iedereen lijkt wel een geheim met zich mee te dragen. De verwikkelingen en relaties zijn af en toe flink ingewikkeld, dat wist de auteur ook al, dus heeft ze een lijstje met de personages en de relaties voor in het boek staan. Doordat er zoveel speelt, het perspectief steeds wisselt, is het al snel een brij van verhaallijnen.  Op zich kan dat heel sterk uitgewerkt worden in een thriller, maar bij ‘Zwijgrecht’ wordt het verhaal alleen maar gecompliceerder en lastiger te volgen.

Oubollig

Wat mij ook opvalt is het oubollige laagje over het verhaal. Soms leek het alsof ik een streekroman aan het lezen was in plaats van een thriller. Dat is wel vaker bij thrillers van Loes den Hollander, al zitten er er ook zeker een paar positieve uitzonderingen tussen!

Het oubollige zat bijvoorbeeld ook in de voornamen van de personages. Koos, Hein en Viola. Loes den Hollander kiest hier vaker voor. Misschien wil ze hiermee een herkenbare sfeer oproepen, dat zou ook kunnen natuurlijk. Ik vind alleen dat deze namen niet echt bij de karakters passen.

De korte hoofdstukken en de staccato stijl zorgen ervoor dat het verhaal redelijk gemakkelijk leest, maar veel spanning en tempo zit er niet echt in. Op een gegeven moment heb je het gehad met die intriges in Molenveld en wil je een ontknoping. ‘Zwijgrecht’ is niet een van haar beste thrillers helaas.