7 juni 2013

Hasta la vista van Judith Visser

Yeah, een nieuwe van Judith Visser is altijd leuk! En deze keer is het een ya-thriller. Maar goed, dat waren achteraf bekeken een aantal andere thrillers van haar ook.

De zestienjarige Milla woont in Nederland, haar beste vriendin Claire woont in Engeland. Sinds Milla in Nederland woont houden ze contact via internet, maar zien ze elkaar weinig. Het is eindelijk vakantie en Milla moet met haar ouders mee. Milla wil juist graag zonder haar ouders op vakantie, maar dat mag absoluut niet! Dan stellen ze voor dat Claire mee mag naar Spanje.

Milla is heel blij en ook de ouders van Claire vinden dat goed. De meiden vertrekken met de ouders van Milla richting Spanje. In Spanje is het saai, totdat ze jongens tegenkomen… Vooral de oudere Max trekt de aandacht van Claire. Milla ziet het niet zitten en houdt zich op afstand. Maar Claire geniet er met volle teugen van. Maar dan loopt het mis. Claire komt in paniek terug in de hotelkamer en vertelt tussen haar tranen door dat ze verkracht is. Het leuke vakantiegevoel slaat om in een regelrechte nachtmerrie. Een nachtmerrie die bij thuiskomst nog veel erger wordt… En dan zint Milla op wraak…

Tussen de hoofdstukken door lezen we ook een verhaallijn over een zwanger meisje die een abortus ondergaat. Het blijft lang onbekend wie dit meisje is.

Hasta la vista begint zoals zoveel ya-thrillers beginnen, twee vriendinnen die plotseling in een nachtmerrie terechtkomen. Maar Judith geeft haar eigen typische draai hieraan en het verhaal veranderd al snel in een spannende ya-thriller, inclusief gedetailleerde scènes! Scènes die een beetje schommelen op het randje, maar nog net kunnen. De situaties waarin Milla terecht komt zijn niet altijd even realistisch, maar goed, dat hoort ook wel bij een boek van Judith!

Grappig detail: Judith heeft voedingsleer gestudeerd en in het boek kwam ik nog een mooie wijsheid over gezond eten tegen. Ik quote even: “het motto is dat als je niets goed naar binnen brengt, je ook niets goeds naar buiten kunt brengen.” Daar kan ik me helemaal in vinden, maar ik pak nu na het schrijven van deze blog toch een stukje chocolade.