19 april 2017

Mulberry House van Kristine Groenhart

Ik heb vroeger de kostschool-boeken van Enid Blyton stukgelezen en daar heb ik leuke herinneringen aan! Kristine Groenhart ook, ze begon daarom zelf ook een kostschool-serie: Mulberry House.

De Nederlandse Marjolein verhuist met haar ouders naar Engeland. Om haar goed onderwijs én een vaste thuisbasis te geven komt ze terecht op kostschool Mulberry House. Op deze kostschool zijn strenge regels, een verplicht uniform en het grootste struikelblok: een andere taal. Marjolein doet haar best, maar voelt zich bij vlagen ook ontzettend eenzaam.

Een moderne vorm van Malory Towers

Kristine Groenhart heeft duidelijk inspiratie gehaald bij Enid Blyton. Mulberry House is een typisch Engels kostschoolgebouw wat me deed denken aan Malory Towers van de Pitty-serie. Op bepaalde vlakken is dit boek natuurlijk een stuk moderner. Zo hebben de meisjes gewoon smartphones, internet, mogen in het weekend naar Londen en zelfs One Direction komt ook nog even voorbij.

Marjolein komt in komische situaties terecht, voornamelijk vanwege de misverstanden in de Engelse communicatie. Ook qua eten en drinken krijgt Marjolein te maken met Engelse gewoontes. Ondertussen wisselt ze Facebook-berichten uit met haar Nederlandse vriendin Lisa. Het leven op een kostschool is niet makkelijk, zo is er een hevige competitiestrijd. Van iedereen wordt het beste en het uiterste verwacht. Met alles valt punten te verdienen, maar ook te verliezen.

Leuk, maar ook wat kritische gedachtes

Hoewel ik de insteek erg leuk vind en het boek lekker leest, heb ik toch wat kritische gedachtes. Zo vind ik het onlogisch dat de leraressen weinig begrip lijken te hebben voor het feit dat Marjolein moeite heeft met de Engelse taal. Ze krijgt hierbij wel steun van de klassenlerares, maar ook een berg extra (huis)werk om zich zo snel mogelijk aan te passen. Daarnaast wordt ook van haar verwacht dat ze meedoet aan naschoolse activiteiten, sport en zich aan de regels houdt van de school. Ook de directrice heeft geen begrip en reageert soms onlogisch.

Marjolein voelt zich eenzaam en Kristine heeft dat punt goed aangezet. Ik vind het wel weer jammer dat juist daar de herhaling in zat en dat patroon ook niet echt doorbroken werd. Ook zijn sommige andere karakters (vooral de “Izzies”) vlak en eenzijdig.

Maar eerlijk is eerlijk… De boeken van Pitty waren ook af en toe onlogisch en te eenzijdig, maar toch lazen ze fijn! ‘Mulberry House’ is leuk als je een zwak hebt voor kostschool-series en het is stuk moderner en frisser van toon dan de series van vroeger.