6 februari 2017

Dagboekkrabbel #6 over Bookazines en leesdips enzo

Dagboekkrabbel zes op zes februari. Met een leuke en interessante quote op de Bucketlist-scheurkalender: “There is no way I was born to just pay bills and die“. Leuke quote, de opdracht van vandaag was overigens om jezelf te verwennen met een homemade spa in je eigen badkamer.

Eerlijk gezegd heb ik de laatste tijd weinig opdrachtjes gedaan van de kalender. Schaam schaam haha. Want er zaten redelijk behapbare en leuke opdrachten tussen, zoals bijvoorbeeld je favoriete Disneyfilm opnieuw bekijken.

Tijd vliegt gewoon…

Aan de ene kant wel, want we zitten toch maar weer in februari en tegelijkertijd heb ik het gevoel dat januari heel langzaam voorbij kroop. Die eerste dagen van januari voelen nog wat magisch en je voelt je heel blij met een nieuw en blanco jaar. Maar na die eerste magische dagen valt de realiteit weer hard op je deurmat. Dat voornemen van meer lezen en vroeger naar bed gaan was dan ook weer snel vergeten!

Ik vond de hoeveelheid boeken die ik las in januari dan ook vrij karig.  Als ik terugkijk in mijn oude leesdagboeken, die ik vroeger bijhield, zie ik ook dat in januari en februari de minste boeken staan. Best wel opvallend! Ik heb ook de indruk dat veel lezers/bloggers last hadden/hebben van een leesdip. Zou dat typisch iets voor januari/februari zijn?

Toch weer lekker aan de lees…

Maar ik ben ondertussen weer lekker aan de lees, dus voorlopig goede hoop voor februari. Ik besloot dit keer eens uit mijn comfortzone te stappen! Ik lees nu een vertaalde thriller ‘Ik zie alles’ van Chevy Stevens. De thriller leest heel prettig, er hangt een gevoel van onheil tussen de regels en het voelt beklemmend. Tot nu toe baal ik als de wekker zegt dat ik toch moet gaan slapen, want dit boek kan ik moeilijk opzij schuiven.

‘Ik zie alles’ gaat over Nadine en zij lijdt aan claustrofobie. Nadine is psychiater en krijgt een patiënt toegewezen die een zelfmoordpoging heeft gedaan. Deze vrouw is met haar man weggegaan uit een commune. De commune is een soort sekte. Nadine kent deze sekte ook en ze gaat op onderzoek uit. Het is heerlijk om weer eens een spannende thriller te lezen!

Bookazine

Ik las dus ‘Twintig regels liefde’ van Rowan Coleman als Bookazine. Bookazines zijn lekker goedkoop en het zijn vaak bekende titels. Deze maand (vanaf 9 februari) is de thriller ‘Iene miene mutte’ van M.J. Arlidge verkrijgbaar als Bookazine. Het is een leuke en betaalbare manier om kennis te maken met nieuwe auteurs.

7 reacties

  • 8 februari, 2017 om 16:56
    zwartraafje zegt:

    Ik had zelf een nogal langdurige leesdip aan het einde van vorig jaar. Januari leek het dan weer net een pak beter te gaan. Ik kon immers met plezier lezen én het aantal gelezen boeken was ook een pak hoger. Alleen lijkt het nu weer even wat minder te gaan. Hopelijk is het maar van korte duur maar de laatste drie dagen ben ik gewoon niet aan lezen toegekomen. Ik lijk er gewoon niet de energie voor te hebben. Hopelijk komt daar snel weer verandering in.


    zwartraafje
    Beantwoorden

  • 8 februari, 2017 om 20:28
    Leesdame zegt:

    Ik vind het leuk dat jullie in Vlaanderen ‘pak’ zeggen en wij ‘stuk’. Het valt me ook wel eens op in Vlaamse series. Zo volgde ik de serie Spoed, ken jij die? Daar werd ook vaak ‘pak’ gezegd ipv ‘stuk’.

    In december las ik juist veel, ik wou graag mijn challenge halen van 90 boeken. Maar in januari zakte dat behoorlijk in en sinds vorige week lees ik weer lekker op mijn normale leestempo. Hopen dat dit zo blijft.


    Leesdame
    Beantwoorden

    • 10 februari, 2017 om 16:08
      zwartraafje zegt:

      Ik ken de serie Spoed vooral van naam maar heb ze niet gevolgd. Eigenlijk kijk ik niet nooit naar ziekenhuis-series vermits ik daar in het echte leven al vaak genoeg langs ga. 🙂 Sommige verschillen vallen soms echt op hé. Zo merk ik steeds vaker dat er ‘wat’ staat waar ik eerder het woord ‘dat’ zou gebruiken.


      zwartraafje
      Beantwoorden

      • 10 februari, 2017 om 16:18
        Leesdame zegt:

        Ja zo noemen wij een croque monsieur gewoon een tosti 🙂
        Maar het grappigste misverstand was ooit op een festival waar een man bij een ’tas thee’ aanbood. Ik zei toen dat ik het lief vond, maar ik vrijwel geen thee dronk en met een tas vol thee dan ook weinig kon doen. Toen bood hij me een ’tas koffie’ aan. Waarop ik verlegen zei dat een tas vol koffie ook wel wat veel was. Maar de Vlaamse meneer stond erop mij een tas koffie aan te bieden. Ik vond het een beetje vreemd om tas met koffie te krijgen, tot ik doorkreeg dat het gewoon een kopje koffie was. Maar dat noemen jullie blijkbaar een tas koffie.


        Leesdame
        Beantwoorden

        • 11 februari, 2017 om 15:34
          zwartraafje zegt:

          Oh ja, en het bordje dat bij die tas hoort noemen ze dan soms ook nog een ondertas om het helemaal moeilijk te maken. Ik ga meestal meteen voor een beker thee. 🙂 Ik merkte soms ook misverstanden op wanneer ik het over een nieuwe kleedje (jurkje) had wat sommige aan een tafelkleed deed denken. Ook zeggen we hier eerder bladwijzer in plaats van boekenlegger. Er zijn er ongetwijfeld nog veel meer maar dat zijn de eerste die me te binnen schieten.


          zwartraafje
          Beantwoorden

          • 11 februari, 2017 om 16:03
            Leesdame zegt:

            Kleedje voor jurkje zeggen we in Brabant ook. Ik had op school een Vlaamse juf, die vertelde dat ze eerst op kot had gewoond en later bleek dat gewoon ‘op kamers’ te betekenen. Het leukste vind ik de frietkotjes, oftewel ‘de frituur’die je aan de kant van de weg ziet staan. Toen ik laatst een haring at, kwam er een Vlaamse vrouw bij mij staan en ze zei: ‘u eet een maatje, zo eten we die nooit zoals u dat doet’. Verder zeggen jullie ook vaker ‘neen’ in plaats van het korte ‘nee’. Ik vind ‘neen’ dan ook veel zachtzinniger klinken. En ‘madame’ in plaats van ‘mevrouw’.


            Leesdame
            Beantwoorden

            • 12 februari, 2017 om 14:24
              zwartraafje zegt:

              ‘Op kamers’ en ‘frituur’ zeg ik inderdaad zelf ook. Bij haring wisselt het een beetje. Ik heb het over bakharing, pekelharing én maatjes. ‘Neen’ zal ik dan weer niet gebruiken (denk ik toch) en zelf gebruik ik ook gewoon ‘mevrouw’ als aanspreektitel. Misschien wordt Madame meer in het Brusselse gebruikt maar ook dat weet ik niet zeker. Een vriendin van me zei dat haar Nederlandse vrienden het hilarisch vinden wanneer ze het woord ‘aftrekker’ gebruikt. Ik wist zelfs niet dat er een alternatief bestond voor dat woord maar blijkbaar hebben zij het dan over een ‘vloerwisser’. Iedere keer dat ze de term hoorden die wij gebruiken kregen ze de slappe lach. 🙂


              zwartraafje
              Beantwoorden

Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: