7 februari 2018

Misschien volgende keer van J.W. Jansen

‘Misschien volgende keer’ is een bijzondere roman over een jongeman die zich staande moet houden in een wereld waarin hij helemaal niet wil leven.

Jim Jozef staat terecht omdat hij al drie keer een mislukte zelfmoordpoging heeft ondernomen. Daarom krijgt hij nu de grootste straf: hij wordt veroordeeld tot een minimale levensduur van 85 jaar. Deze gevangenschap moet hij doorbrengen op het eiland Infinus III. Daar krijgt hij een heropvoeding en wordt hij streng gecontroleerd om ervoor te zorgen dat hij in leven blijft.

Geleefd worden

Zo moet Jim Jozef plaatsnemen in een stoel die hem voedt met een sonde, hem willoos en gevoelloos kan maken en ook een katheter kan inbrengen. In de stoel leeft Jim Jozef niet zelf, hij wordt erin geleefd. Hij moet van de overheid in leven blijven, dus bestoken ze hem met heropvoedingsfilmpjes, moet hij schilderen en kuilen graven op het strand. Het klinkt als een absurd verhaal, maar eigenlijk heeft de auteur hiermee wel een punt gemaakt.

Mensen die in onze maatschappij niet willen leven, mislukte zelfmoordpogingen doen, worden vaak opgenomen en streng gecontroleerd. Ze moeten eten op gezette tijden, ze krijgen uren creatieve therapie en worden geconfronteerd met zaken uit het verleden. Voor Jim Jozef is de 85 jaar in leven blijven uitzichtloos.

Ik denk dat mensen met een doodswens dit ook voelen. Het voelt uitzichtloos, ze leven omdat ze in leven moeten blijven voor anderen. In interviews lees en hoor ik vaak dat deze mensen ondanks alles toch mogelijkheden blijven zoeken naar een eind van hun leven. Jim Jozef blijft dit ook doen.

Stof tot nadenken

De auteur heeft een aantal zaken goed aangepakt. Zo zorgt hij ervoor dat ik nieuwsgierig wordt naar het verloop van het verhaal. Hij zorgt ervoor dat ik Jim Jozef ga begrijpen en hij heeft Infinus III goed omschreven, zodat ik een duidelijk beeld krijg van het eiland. Daarbij zorgt hij ook voor stof tot nadenken wat betreft suïcidaal gedrag en de behandelingen daarvan.

Ik had het verhaal krachtiger gevonden als de auteur meer gespeeld had met spanning, gevoelens en onvoorspelbaarheid. Ook miste ik in de dialogen tussen de personages op Infinus III gevoel en diepgang. Vooral in de dialogen tussen Jim Jozef, Karl en Johannes miste ik dit. Die diepgang zit er weer wel in als de auteur switcht naar de verhaallijn over Daniël en Maira.

‘Misschien volgende keer’ is een interessante roman, af en toe een beetje absurd, maar dat is het normale leven soms ook.