28 december 2014

Versjes van Lars van Lars van der Werf

Ik hou op zijn tijd van poëzie en versjes. Lars van der Werf geeft er zijn eigen draai aan in zijn bundel ‘Versjes van Lars’. Hij schrijft versjes, op zijn manier, niet volgens een concept en misschien zijn ze daarom wel zo leuk!

Lars kende ik al via Twitter en ik volgde zijn pagina op Facebook. De versjes van Lars lijken vaak simpel, maar bevatten vaak wel een ingrediënt wat je raakt. Het kan gaan over de liefde, maar ook over een verloren liefde. Lars schrijft over seizoenen en over meisjes en over een lach en een traan

Je mag rustig de versjes over schrijven op een kaart of in een brief. Dat zijn de woorden van Lars. Ik snap hem wel. Zijn versjes zeggen soms hetgeen wat je denkt en voelt, maar waar je eenmaal op papier niet de woorden voor weet te vinden. Want hoe leg je uit dat je jezelf alleen voelt, terwijl je weet dat iedereen echt nog wel om je geeft? Hoe omschrijf je die ene vriendschap in woorden?

In deze bundel kwam ik vaak versjes tegen die de interpretatie zouden kunnen zijn van mijn eigen gedachten. Diepgaande poëzie is het niet. Maar wil je dat ook? Van diepgaande poëzie word ik vaak somber. Ik kan me nog een bundel herinneren van Ingrid Jonker die vrijwel alleen over dood en depressie schreef. Dan liever deze bundel die me liet grinniken en soms even liet slikken.

Ik las de bundel bewust niet achter elkaar, maar steeds in stukjes. Soms bladerend, soms een versje een paar keer achter elkaar lezend. Ik ben blij dat het versjes zijn over alledaagse zaken en gevoelens die vrijwel iedereen wel eens heeft, je kan er wat mee en het maakt je eigen hoofd leeg. Ik vond het wel jammer dat ik een groot deel al gelezen had online op zijn social media kanalen, maar Lars schrijft vrolijk door, dus er komen gelukkig nog genoeg nieuwe versjes aan.