10 september 2013

De dienstpieper van Marten van Olst

Een paar jaar terug las ik De co-assistent van Anne Hermans. En daar kwam ook een toffe televisie-serie van. Was mijn favoriete serie met Hanna Verboom. En vorige week las ik De dienstpieper. Over een arts-assistent en dat was een heel boeiend boek!

Marten van Olst wou als kind al dokter worden. Na wat moeilijke pogingen om ingeloot te worden lukt het hem eindelijk om toegelaten te worden tot de opleiding. We volgen in het boek het wel en wee tijdens zijn werk als arts-assitent en ook over zijn vroegere jaren, waarin hij in Kenia hielp in een ziekenhuis en zijn studententijd.

Het boek is heel boeiend geschreven, niet saai en dokter-achtig, maar juist met een flinke dosis humor en relativiteit. Een eerlijk verhaal over de zware opleiding en de enorme lange werkdagen. Maar ook details worden besproken: welke dokters lange jassen dragen over hun gewone kleren en dokters die helemaal in het wit gaan. Dat de meest afstandelijke specialist, wel diegene is op wie je kan bouwen! En hoe je omgaat met lastige en ongeduldige patiënten. Om vervolgens thuis te komen en weer te concluderen dat je veel te laat bent en dus een opgewarmd bord eten uit de magnetron haalt.

Marten wil absoluut geen chagrijnige arts worden, dus bedenkt hij tactieken om patiënten vriendelijker te stemmen. We volgen ook visites langs de ziekenzalen. En patiënten die graag zo snel mogelijk weer normaal willen leven tot patiënten die het wel lekker vinden dat ze twee maanden niet kunnen werken en hoopvol lijken te zijn dat hun klacht niet overgaat.

Een ziekenhuis is een maatschappij op zich, in de Dienstpieper wordt dat maar al te goed weergegeven. Ook zijn werk in Kenia is mooi omschreven. Je merkt dat mensen daar een stuk harder zijn dan in Nederland. Hier kunnen mensen alles op zijn kop zetten voor een sneetje in de vinger, in Kenia komen mensen rustig pas na twee dagen met een open been aanzetten om vervolgens ontspannen te zeggen dat het verder prima gaat. Die omslag vond ik erg interessant en het laat je ook goed nadenken over die verschillen.

De dienstpieper is een leuk boek, niet te zwaar, maar toch boeiend en interessant genoeg om nog even in je hoofd te blijven. Een aanrader dus. Maar wie niet tegen bloed en pus kan, wees gewaarschuwd! Er wordt niets aan de verbeelding overgelaten…